foto arch. Maciej Zombirt
Słyszelim baje-baje o grodzie wielgim a możnym a bogatym, co to na skraju morza postawion. Italiki a Franki grodem Konstantyna go zowią, a o potędze i złocie jego powiadają iże żaden inny połowy tego nie ma, co tam u Turczynów niewiernych najść można. Tedy obozem iść tam nam trza, coby spiech mieć a gody czynić póki miesiąc na niebie. Postanowilim najmężniejszych a i tych, co leścią się chwalą, złotem a sytą miodową obdarować. Tenże ową nagrodę otrzyma, kto najkraśniejszą białke ułapi, a um miał będzie taki, coby jej obraz i wdzięki na wszen czas zachować. Jako mouwione ostało - w dniu pańskim 30 kwietnia gody wielkie w grodzie Konstantyna wyprawiać będziem, hyr drużyny piać a zdobycz rozdawać. Jednako mało nam bitke stoczyć, a gród czerwonym kurem ubarwić, a gody do rana wieść - krom tego kupczyć nam trza! W owym opolu, jako prawią, kupców zamorskich a inszych moc wielga, takoż z nimi drużba być musi. Każdy, więc niechaj czerw, a skóry, a wosk, a jantar, a inne dobra pieczliwie w moszne napcha i dzierży a kupczy takoż, by białkom w grodzie naszym jak najwięcej bisiora nawieźć. Trza ino spozierać, aby na lichwie ucapionym nie ostać a bisioru i innych zdobyczy nie natracić.